Romantic Romania
Voor een appel en een ei vloog ik eind 2016 samen met een vriendin naar Roemenië, geen idee wat we daar zouden aantreffen of konden doen. We huurden een oude Dacia en crosste door het plattenland en langs steden. Eigenlijk was het gelijk raak bij Nationaal Park Retezat. Na een week zat haar vakantie er op en ging ik zelf terug naar deze plek. Verder op zoek naar mooie mensen, landschappen en verhalen. Mijn eerste reis alleen, met analoge camera als metgezel. De analoge foto’s schetsen een beeld van het dagelijks leven in een klein plattelandsdorpje in Nucșoara, Roemenië. Het dorpje ligt in het berggebied Retezat in de regio Transsylvanië. De inwoners ontvingen mij hartelijk en gaven een inkijkje in hun bestaan dat wordt omgeven door natuurlijk schoon; uitgestrekte bergen met een hoogte van meer dan 2000 meter en variërende vegetatie.
Dag 8 - 22/10/2016
De vijf nachten die ik voor nog geen 40,- heb geboekt, zal ik alleen in een hostel in de bergen van Nucşoara
spenderen. Met het bed naar de houtkachel geschoven en met het gepiep van muizen en gebrom van vliegen op de achtergrond. “All by myself”. Het duurde een eeuwigheid om m’n kamer te verwarmen en ik ben bang dat het veel te snel zal afkoelen als het hout vannacht op is. Een tonijnpasta gemaakt in het keukentje en even kort met het nichtje van de pension-eigenaar gesproken. Maandag kan ik met haar mee naar de boerderij van de familie. Morgen eerst maar eens een wandeling door de bergen van Retezat maken, maar ik moest oppassen voor de beren. Wifi heb ik hier niet dus ik kan niet opzoeken wat ik in dat geval het beste kan doen. De omgeving is prachtig, maar het is verder van het platteland af dan ik had gedacht. En ik weet niet of ik deze sobere levensstijl vijf nachten vol hou.
De vijf nachten die ik voor nog geen 40,- heb geboekt, zal ik alleen in een hostel in de bergen van Nucşoara
spenderen. Met het bed naar de houtkachel geschoven en met het gepiep van muizen en gebrom van vliegen op de achtergrond. “All by myself”. Het duurde een eeuwigheid om m’n kamer te verwarmen en ik ben bang dat het veel te snel zal afkoelen als het hout vannacht op is. Een tonijnpasta gemaakt in het keukentje en even kort met het nichtje van de pension-eigenaar gesproken. Maandag kan ik met haar mee naar de boerderij van de familie. Morgen eerst maar eens een wandeling door de bergen van Retezat maken, maar ik moest oppassen voor de beren. Wifi heb ik hier niet dus ik kan niet opzoeken wat ik in dat geval het beste kan doen. De omgeving is prachtig, maar het is verder van het platteland af dan ik had gedacht. En ik weet niet of ik deze sobere levensstijl vijf nachten vol hou.
Dag 10 - 24/10/2016
Vandaag was een goeie dag. Ik had vanochtend vroeg afgesproken met Diana, het nichtje van de pensionhouder, in Nucşoara. Veel foto’s gemaakt en met haar gepraat. Ze is erg gastvrij en vriendelijk. Een bordje soep met aardappel kon ik niet afslaan. Ze heeft me haar huis, keuken, boerderij en maïsveld laten zien en me voorgesteld aan wat familie en vrienden. Het briefje met Roemeense uitlegover ‘mijn hobby’ heb ik al een paar keer met succes kunnen gebruiken. Wel al een paar dagen naarstig op zoek naar fotorolletjes met ISO400, maar tot dusver geen geluk gehad. Misschien heb ik inBudapest meer geluk. Woensdagochtend vertrek ik. Aan het kacheltje in de kamer ben ik inmiddels gewend en ik voel me vandaag al meer op mijn gemak, maar ik wil verder. Meer zien. Hoewel deze plek iets magisch heeft. Hij blijft me verbazen. Zonet nog ontdekte ik de heldere hemel met duizenden twinkelende sterren. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Multe stele! Frumoasa!
Vandaag was een goeie dag. Ik had vanochtend vroeg afgesproken met Diana, het nichtje van de pensionhouder, in Nucşoara. Veel foto’s gemaakt en met haar gepraat. Ze is erg gastvrij en vriendelijk. Een bordje soep met aardappel kon ik niet afslaan. Ze heeft me haar huis, keuken, boerderij en maïsveld laten zien en me voorgesteld aan wat familie en vrienden. Het briefje met Roemeense uitlegover ‘mijn hobby’ heb ik al een paar keer met succes kunnen gebruiken. Wel al een paar dagen naarstig op zoek naar fotorolletjes met ISO400, maar tot dusver geen geluk gehad. Misschien heb ik inBudapest meer geluk. Woensdagochtend vertrek ik. Aan het kacheltje in de kamer ben ik inmiddels gewend en ik voel me vandaag al meer op mijn gemak, maar ik wil verder. Meer zien. Hoewel deze plek iets magisch heeft. Hij blijft me verbazen. Zonet nog ontdekte ik de heldere hemel met duizenden twinkelende sterren. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Multe stele! Frumoasa!
Dag 11 - 25/10/2016
De dag begon aarzelend. Ik had moeten wachten met douchen totdat het vuur de boiler had verwarmd. Diana was al naar de stad en de lucht was ‘meh’. Ik had geen zin om foto’s te maken dus reed ik richting Hateg. Daar ging ik een zijstraat in naar een ander dorpje, op de rookpluimen af. Die kwamen van het land. Overtollig stro werd verbrand. Illegaal, had ik me eerder in Mesentea laten vertellen. Toch mocht ik met het briefje Roemeense woorden foto’s van de mensen maken. Ik ging nog meer dorpjes in en kreeg steeds een goedkeurende ‘da’ en een stortvloed aan Roemeense verhalen waar ik nog geen kwart van begreep. Ik genoot ervan. Soms probeerde ik wat woorden te vertalen met Google Translate, maar de woordenstroom kwam te snel dus knikte ik vriendelijk, lachte wat en vertelde dat ik in Carnic verbleef. Veel foto’s gemaakt, zelfs een visser met vangst op de foto gezet. Ik ken inmiddels iedere hobbel op de weg en begroet de dorpsbewoners vriendelijk. Ze zwaaien altijd terug, alsof zij mij ook steeds beter leren kennen. Toen ik mijn auto (masina) parkeerde langs de kant van de weg waar ik die dag ervoor een imker op de foto had gezet, stormde een man naar buiten met een grote glimmende rode appel, “for you”. Mijn glimlach ging van oor tot oor. Nucşoara heeft mijn hart gestolen.
De dag begon aarzelend. Ik had moeten wachten met douchen totdat het vuur de boiler had verwarmd. Diana was al naar de stad en de lucht was ‘meh’. Ik had geen zin om foto’s te maken dus reed ik richting Hateg. Daar ging ik een zijstraat in naar een ander dorpje, op de rookpluimen af. Die kwamen van het land. Overtollig stro werd verbrand. Illegaal, had ik me eerder in Mesentea laten vertellen. Toch mocht ik met het briefje Roemeense woorden foto’s van de mensen maken. Ik ging nog meer dorpjes in en kreeg steeds een goedkeurende ‘da’ en een stortvloed aan Roemeense verhalen waar ik nog geen kwart van begreep. Ik genoot ervan. Soms probeerde ik wat woorden te vertalen met Google Translate, maar de woordenstroom kwam te snel dus knikte ik vriendelijk, lachte wat en vertelde dat ik in Carnic verbleef. Veel foto’s gemaakt, zelfs een visser met vangst op de foto gezet. Ik ken inmiddels iedere hobbel op de weg en begroet de dorpsbewoners vriendelijk. Ze zwaaien altijd terug, alsof zij mij ook steeds beter leren kennen. Toen ik mijn auto (masina) parkeerde langs de kant van de weg waar ik die dag ervoor een imker op de foto had gezet, stormde een man naar buiten met een grote glimmende rode appel, “for you”. Mijn glimlach ging van oor tot oor. Nucşoara heeft mijn hart gestolen.
In maart 2017 hingen de foto’s bij koffiezaak Lilith in Rotterdam