La niebla
Na een overspannen periode, ging ik op bezoek bij mijn lieve vrienden in Vallobal, Noord-Spanje. Terwijl ik het één nog aan het verwerken was, wilde genieten van de natuur en mijn fotografieproject verder wilde uitwerken, moest ik halsoverkop beslissen of ik terug ging naar Nederland voor een subsidie-aanvraag. Na veel wikken en wegen, reed ik terug naar Nederland, pitchte ik mijn werk, werd ik niet geselecteerd, vloog ik weer terug naar Spanje, wandelden we door de bergen en werd ik verliefd. Een verwarrende zoektocht, met pieken en dalen.
16/09/2021
Wat een turbulente tijd. Last minute tóch mijn idee/project ingezonden voor MIAP, vervolgens op vakantie gegaan en een beetje los kunnen laten. Totdat ik ineens mail had dat ik ben genomineerd! Mijn hoofd en hart sloegen gelijk op hol en ik was meteen al bezig om te vertrekken in gedachte, totdat de twijfel toesloeg... Is het wel goed voor het project? Blijft het dan wel integer? Ik was in Spanje juist bezig om het wat meer op mijn eigen manier aan te pakken en wilde nog de bergen in trekken daar om te fotograferen. Ik had het gevoel dat ik alles uit mijn handen zou moeten laten flikkeren hiervoor. En was ik zelf eigenlijk al genoeg hersteld van die overspannen werkperiode? Wat doe ik überhaupt tussen al die namen? Kan ik dit wel? In 6 maanden tijd? Moet ik het niet gewoon zelf doen? Op mijn eigen tempo? Slapeloze nachten had ik er van. Gesprekken met vrienden, Ilco, Suzette en mijn ouders moesten me helpen. Ilco deelde wat rake klappen uit en zei: “als er een kans voorbij komt zoals deze, die je notabene zelf hebt gecreëerd, dan kan je overwegen om over je vluchtprikkel heen te komen”. Wat een gevecht was dit in mijn hoofd. Naarmate de praktische bezwaren en de irreële angsten wegebden na veel nadenken, wandelen naar de top ‘Sierre de Sueve’ en gesprekken met mezelf, vrienden en de natuur bleef er eigenlijk maar één ding over; deze pitch, dit project, mijn leven is belangrijk en neem ik serieus. Ineens sloeg mijn onzekerheid en twijfel om in vastberadenheid. In 20 uur reden Sanne en ik naar huis, in één keer. Ik voel me superstoked en high op het leven. Zo intens gelukkig met mijn lieve vrienden, de natuur om me heen en het vertrouwen in mezelf.
Wat een turbulente tijd. Last minute tóch mijn idee/project ingezonden voor MIAP, vervolgens op vakantie gegaan en een beetje los kunnen laten. Totdat ik ineens mail had dat ik ben genomineerd! Mijn hoofd en hart sloegen gelijk op hol en ik was meteen al bezig om te vertrekken in gedachte, totdat de twijfel toesloeg... Is het wel goed voor het project? Blijft het dan wel integer? Ik was in Spanje juist bezig om het wat meer op mijn eigen manier aan te pakken en wilde nog de bergen in trekken daar om te fotograferen. Ik had het gevoel dat ik alles uit mijn handen zou moeten laten flikkeren hiervoor. En was ik zelf eigenlijk al genoeg hersteld van die overspannen werkperiode? Wat doe ik überhaupt tussen al die namen? Kan ik dit wel? In 6 maanden tijd? Moet ik het niet gewoon zelf doen? Op mijn eigen tempo? Slapeloze nachten had ik er van. Gesprekken met vrienden, Ilco, Suzette en mijn ouders moesten me helpen. Ilco deelde wat rake klappen uit en zei: “als er een kans voorbij komt zoals deze, die je notabene zelf hebt gecreëerd, dan kan je overwegen om over je vluchtprikkel heen te komen”. Wat een gevecht was dit in mijn hoofd. Naarmate de praktische bezwaren en de irreële angsten wegebden na veel nadenken, wandelen naar de top ‘Sierre de Sueve’ en gesprekken met mezelf, vrienden en de natuur bleef er eigenlijk maar één ding over; deze pitch, dit project, mijn leven is belangrijk en neem ik serieus. Ineens sloeg mijn onzekerheid en twijfel om in vastberadenheid. In 20 uur reden Sanne en ik naar huis, in één keer. Ik voel me superstoked en high op het leven. Zo intens gelukkig met mijn lieve vrienden, de natuur om me heen en het vertrouwen in mezelf.
01/10/2021
We hebben wat heerlijke dagen met z’n tweëen gehad op Las Megas. Bijzonder hoe normaal het soms al voelt allemaal. Vandaag lekker zelf gaan surfen bij Playa de Vega en éindelijk een goeie sessie gehad. Ik merkte vandaag ook wel ineens hoe erg ik in mijn eigen bubbel zit hier. Blijkbaar is het een super herfstachtige dag in Nederland en iedereen gaat gewoon weer chagrijnig naar zijn werk. Voor mij wacht er thuis niets. Wat aan de ene kant bevrijdend voelt, maar ook wel heel erg leeg. Wie ben ik dan nog, ofzo? Ik wil me graag in mijn fotoproject storten, maar dat voelt dan niet waardig genoeg of voldoenend, met name voor de buitenwereld. Werk is toch gekoppeld aan status en een gevoel van eigenwaarde. Gek hè, precies dat werk zorgde voor een heel laag zelfbeeld het afgelopen jaar. Ik ben blij dat ik er even helemaal van ontkoppeld ben en moet mezelf er wel af en toe aan helpen herinneren hoe bijzonder het is dat dit mogelijk is voor mij. Des te groter is de stap weer terug naar het werkleven. Eigenlijk heb ik enorme angst om weer terug te gaan naar werken, bang om mezelf weer te verliezen. Andere belangrijke dingen geraken dan weer makkelijk op de achtergrond en mijn eigenwaarde is dan weer terug te brengen tot een getal op een loonstrookje. Is dat hoe ik wil leven? Is dat de wereld waar ik me aan wil meten? Of is dit gewoon lui en verwend gedrag?
We hebben wat heerlijke dagen met z’n tweëen gehad op Las Megas. Bijzonder hoe normaal het soms al voelt allemaal. Vandaag lekker zelf gaan surfen bij Playa de Vega en éindelijk een goeie sessie gehad. Ik merkte vandaag ook wel ineens hoe erg ik in mijn eigen bubbel zit hier. Blijkbaar is het een super herfstachtige dag in Nederland en iedereen gaat gewoon weer chagrijnig naar zijn werk. Voor mij wacht er thuis niets. Wat aan de ene kant bevrijdend voelt, maar ook wel heel erg leeg. Wie ben ik dan nog, ofzo? Ik wil me graag in mijn fotoproject storten, maar dat voelt dan niet waardig genoeg of voldoenend, met name voor de buitenwereld. Werk is toch gekoppeld aan status en een gevoel van eigenwaarde. Gek hè, precies dat werk zorgde voor een heel laag zelfbeeld het afgelopen jaar. Ik ben blij dat ik er even helemaal van ontkoppeld ben en moet mezelf er wel af en toe aan helpen herinneren hoe bijzonder het is dat dit mogelijk is voor mij. Des te groter is de stap weer terug naar het werkleven. Eigenlijk heb ik enorme angst om weer terug te gaan naar werken, bang om mezelf weer te verliezen. Andere belangrijke dingen geraken dan weer makkelijk op de achtergrond en mijn eigenwaarde is dan weer terug te brengen tot een getal op een loonstrookje. Is dat hoe ik wil leven? Is dat de wereld waar ik me aan wil meten? Of is dit gewoon lui en verwend gedrag?
Birds of a feather
flock together
But sometimes you just want to be
Jonathan Livingston Seagull
Fotoboek
Van een selectie van mijn analoge foto’s maak ik een boekje. Hiervoor leer ik mezelf over sequencing, conceptueel werken, boekbinden, papiersoorten, etc. Momenteel ben ik aan het kijken naar opties om dit te laten drukken en zelf in te binden. Verzeker jezelf alvast van een exemplaar (kleine oplage) door een mailtje te sturen.